Şehir. Kendinde daima bir diğerini saklayan, sabahın beşiyle akşamın altısının, temmuzuyla eylülünün farklı olduğu, daima kılık değiştiren şehirler. Yaz günleri yerinde duramayan, neşeli ve heyecanlı bir çocuğun rengarenk elbisesine bürünürken; gün batımında güzel, karşı konulmaz bir kadın gibi cezbedici bir kırmızıdır ve pervasızca gösterir kendini. Şehirler sokakları, binaları, ağaçları; bazen dağları denizleri ve binlerce insanı […]

Henüz çocukken öğretmenlerimizden en çok duyduğumuz öğüttü: ‘Okuyun’. Yaşını başını almış amcalar, yeterince kültürlü olsun ya da olmasın teyzeler, ablalar ağabeyler dedeler ve nenelerden de: ‘Okuyun çocuklar okuyun. Çok kitap okuyun.’

Herkes gibi hafızamın hiçbir köşesinden alıp da çıkaramayacağım o gün doğdum işte. O gün soğuk bir kış günüymüş, soğuk muydu yine annemle babamın arası, soğuk muydu evdeki beyaz perdeler, soğuk muydu düşünceler bilemem hiç. Hafızam ulaşamaz oralara, doğduğumuz günü bilmeden doğarız çünkü biz insanlar. Milyonlarca pencerenin ardında bebekler ağlar milyonlarca farklı seslerle.